Η 24^η Ιουνίου 1881 είναι η μέρα απελευθέρωσης της πόλης μας από τον τουρκικό ζυγό.Οι Τούρκοι αποχωρούν από την Άρτα “αμαχητί” προς την Τουρκοκρατούμενη Ήπειρο.

Στις 28 Μαρτίου 1881 μετά από τη «Συμφωνία της Κωνσταντινούπολης», η Θεσσαλία και η Άρτα περιέρχονται στην Ελλάδα.

 Το τμήμα αυτό της Ηπείρου, από τα σύνορα της Ακαρνανίας μέχρι τον Άραχθο ποταμό, αποτέλεσε το νομό Άρτας. Στην ανατολική όχθη του Αράχθου, σε διάφορα σημεία, έβαλε φυλάκια ο ελληνικός στρατός και στη δυτική ο τουρκικός. Δηλαδή στη γέφυρα της Άρτας, από το μέρος της πόλης υπήρχε Έλληνας φρουρός και απέναντι, προς το μέρος του κάμπου, Τούρκος.

Οι Τούρκοι αποχωρούν από την Άρτα προς την τουρκοκρατούμενη Ήπειρο.  Όμως, το Ελληνικό Βασίλειο υποχρεώθηκε στην αποζημίωση όλων των τουρκικών περιουσιών των κατοίκων που υπήρχαν στις περιοχές αυτές, με τις όποιες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.

Το έτος 1882 έγινε σύγκρουση τσιφλικάδων με κολλήγους στην Άρτα, τριάντα χρόνια πριν τα παρόμοια γεγονότα στο Κιλελέρ της Θεσσαλίας. Άρα η Άρτα μάλλον είναι πρωτοπόρος, διότι έγινε σοβαρή σύγκρουση δυνάμεων των τσιφλικάδων με κολλήγους στην πόλη, αλλά χωρίς νεκρούς. Παρόλα αυτά το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού νομού Άρτας, αποτέλεσε μεγάλο τσιφλίκι, ιδιοκτησίας του πολιτικού παράγοντα, βουλευτή και υπουργού, Κωνσταντίνου Καραπάνου. Πολύ αργότερα, μετά το 1896, οι κάτοικοι των περισσότερων χωριών αυτού του τσιφλικιού εξαγόρασαν από την οικογένεια Καραπάνου τα χωράφια που καλλιεργούσαν.

Δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες αν το κίνημα αυτό επεκτάθηκε και στην Πρέβεζα, αλλά είναι μάλλον απίθανο, γιατί η Πρέβεζα ήταν ακόμη υπό Οθωμανική κατοχή. Το έτος 1884 εξεδόθη το πρώτο βιβλίο για την Άρτα και την Πρέβεζα: Ο Μητροπολίτης Άρτας Σεραφείμ Ξενόπουλος του Βυζαντίου εκδίδει το βιβλίο «Δοκίμιον Ιστορικόν περί Άρτης και Πρεβέζης».

Στον ατυχή Πόλεμο του 1897 η Άρτα αποτέλεσε βάση εξόρμησης και εφοδιασμού του Ελληνικού Στρατού.Οι περισσότερες όμως μάχες έλαβαν χώρα στην ευρύτερη περιοχή τού Νομού Πρέβεζας υπό Οθωμανική κατοχή.

Η κατάσταση αυτή στη γέφυρα της Άρτας, από το μέρος της πόλης να υπάρχει έλληνας φρουρός και απέναντι, προς το μέρος του κάμπου τούρκος,διήρκεσε μέχρι και το 1912.

Το Κορφοβούνι μένει δυστυχώς και πάλι κάτω από την οθωμανική κατοχή με τους αλλόθρησκους Τούρκους κατακτητές να γυρίζουν μέσα στο χωριό.

Οι τούρκοι αγρίεψαν τώρα και ξεσπούν γκρεμίζοντας την εκκλησία της Παναγίας και κτίζουν εκεί στό ύψωμα το Καρακόλι (παρατηρητήριο), όμως το ίδιο κάνουν και στην Νεζερίστρα, σημερινή Δρυώνα για νά έχουν έτσι τον πλήρη έλεγχο του ποταμού Άραχθου,πού ήταν τό φυσικό σύνορο μεταξύ της ελεύθερης και της τουρκοκρατούμενης περιοχής της ‘Αρτας.

Έτσι έχουμε δύο τούρκικα φυλάκια, Καρακόλια που ακόμα και σήμερα μας είναι γνωστά με τό όνομα αυτό οι τοποθεσίες στό χωριό.Τό χωριό όπως καταλαβαίνετε έχει καθημερινά τόν τούρκο πάνω απο τό κεφάλι του και υποφέρει.

Πολλά ήταν και τά γεγονότα με το λαθρεμπόριο που γινόταν με την απέναντι ελεύθερη ελληνική περιοχή κάτω στο ποτάμι,μέ αντίποινα πολλές φορές από τούς τούρκους.Όλα αυτά γινόταν μέχρι και τό 1912,ήταν πολλά τά χρόνια της σκλαβιάς.

Είχε έρθει ο καιρός του ξεσηκωμού και τών μαχών του Γριμπόβου στις 10 Οκτωβρίου 1912 αργά τήν νύχτα όταν διεξάγονταν οι φοβερές εκείνες μάχες στά γύρω υψώματα του Γριμπόβου.

Με το ξημέρωμα της 12ης Οκτωβρίου 1912, ο Ελληνικός στρατός της περιοχής με τις εμπροσθοφυλακές και τις ανιχνευτικές περίπολους προχωρούσαν μπροστά πρός τίς κορυφές της Τσούκας, του Κορφοβουνίου, τού Πύργου χωρίς νά δέχονται πυρά.Δέν συνάντησαν αντίσταση,δέν υπήρχε ούτε ψυχή,όταν το προηγούμενο βράδυ όλα τά υψώματα αυτά ήταν γεμάτα από τουρκικό στρατό. 

Οι Τούρκοι είχαν εξαφανισθεί. Είχαν φύγει τη νύχτα χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Είχαν φύγει, όχι μόνον από την περιοχή Κορφοβουνίου – Αμμότοπου, αλλά και από τη Φιλιππιάδα, τη γέφυρα Καλογήρου, την Καμπή και το Καστρί. Γιατί άραγε; Πώς εξαφανίστηκαν έτσι απρόοπτα και αναπάντεχα; Ποιος λόγος τους εξανάγκασε να φύγουν, χωρίς να δώσουν μάχη; Γιατί ο τουρκικός στρατός εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από την περιοχή Φιλιππιάδας – Αμμότοπου τη νύχτα 11 προς 12 Οκτωβρίου 1912, χωρίς να δώσει μάχη;

Η απάντηση βρίσκεται στην έξυπνη κίνηση των Ευζώνων του Ελληνικού στρατού στό Ανώγειο και στα «Πέντε Πηγάδια»,που αιφνιδίασαν τον τουρκικό στρατό όταν γίνονταν εδώ κάτω οι μάχες του Γριμπόβου και επιτέθηκαν στό φρούριο των Πέντε Πηγαδιών,αναγκάζοντας τους Τούρκους να υποχωρήσουν προς τα Γιάννενα μην τυχόν εγκλωβιστούν και εξοντωθούν στην κοιλάδα του ποταμού Λούρου.