Συγκοινωνία με την σημερινή έννοια του λεωφορείου,του ταξί,δεν υπήρχε τις παλιές δύσκολες εποχές.Τότε,εκείνη την εποχή η επικοινωνία και η μεταφορά των εμπορευμάτων και των αγροκτηνοτροφικών προιόντων γινόταν με τα ζώα ποιο πολύ αλλά και πολλοί ήταν εκείνοι που φορτωμένοι στους ώμους και στην πλάτη οι γυναίκες τα προιόντα τους τα κουβαλούσαν στις πόλεις να τα πουλήσουν ή να τα ανταλλάξουν με άλλα απαραίτητα ψώνια για το σπίτι τους.Αρκετοί ήταν αυτοί στο χωριό μας που είχαν ζώα υποζύγια για να κουβαλούν τα προιόντα προς την πόλη της Άρτας και το αντίθετο όταν μετέφεραν τα απαραίτητα ψώνια και εφόδια για τα σπίτια τους.
Τα ζώα λοιπόν ήταν απαραίτητα και φρόντιζαν όλοι να έχουν τουλάχιστον ένα για να διευκολύνονται στις μεταφορές προς την πόλη, στις γεωργικές εργασίες, αλλά και με τα ζώα φορτωμένα πήγαιναν στους αλευρόμυλους της περιοχής να αλέσουν τα γεννήματα όπως τα λέγαν παλιά τα σιτάρια και τα καλαμπόκια.
Με τα ζώα μετέφεραν παλιά φορτώματα από ξύλα που έκοβαν στο βουνό και τα πουλούσαν στους φούρνους της πόλης,κερδίζοντας λίγα χρήματα για τις ανάγκες της οικογένειας.
Τα υποζύγια ζώα αράδιαζαν στους στενούς δρόμους,μονοπάτια που υπήρχαν τότε μαζί με τα αφεντικά τους,αλλά και τους πεζοπόρους κατοίκους από το χωριό προς την πόλη και αντίστροφα.
Το 1949-1950 από ότι λέγεται ξεκίνησε να γίνεται ο πρώτος υποτυπώδης δρόμος για αυτοκίνητα,από την Γραμμενίτσα και ανέβαινε προς το Κορφοβούνι πάνω στο παλαιό μονοπάτι,το γνωστό Δερβένι όπως λεγόταν την εποχή εκείνη.
Ο δρόμος ανοίγονταν με σκαμπάνια, φτιάρια, παραμίνες,ήταν όπως καταλαβαίνετε μια σκληρή και επίπονη εργασία από εργάτες του χωριού μας που δούλευαν για πολλές ημέρες.Ύστερα από καιρό και μετά από σκληρή και δύσκολη δουλειά στην κατασκευή του δρόμου,έφτασε κάποια στιγμή στην θέση Κιάφα και ενώθηκε με τον δρόμο που ανέβαινε από Φιλιπιάδα προς την Ροδαυγή.
Ο δρόμος ήταν δύσκολος για το πέρασμα αυτοκινήτου,σε πολλά σημεία είχε μεγάλες πέτρες κάτω,αλλού ήταν στενός,αλλά συνεχώς γινόταν προσπάθειες βελτίωσης με προσωπική εργασία που αναλογούσε στον κάθε κάτοικο και έτσι όλοι μαζί δούλευαν για τον κοινό σκοπό,την διόρθωση τού υπάρχοντος δρόμου.
Αργότερα ενώθηκε το κέντρο του χωριού μας,πάνω η ράχη όπως λέμε σήμερα με δρόμο απο τόν Έλατο που ανέβαινε από τη στροφή του Φωτίου πάνω στόν Αη-Βλάσση,με πολλές και επικίνδυνες ανηφορικές στροφές.Ο δρόμος αυτός φαίνεται και σήμερα ακόμη αλλά δεν περνάει αυτοκίνητο,απλά παραμένει ως ανηφορικό μονοπάτι έως και σήμερα.
Από ότι λέγεται αργότερα γύρω στο 1955-56 αρχίζουν να κατασκευάζουν τούς δύσκολους,στενούς δρόμους πρός τους οικισμούς Δρυώνα και Ρουμάνια.
Ο δρόμος με τίς στροφές από τον Φωτίου το 1967 εγκαταλείφθηκε και έγινε ο δρόμος που υπάρχει και σήμερα από τό παλιό καφενείο τού Παντελή Κέφη έως το κέντρο του χωριού.
Πολύ αργότερα άρχισαν να ανοίγονται δρόμοι και προς άλλους οικισμούς με μπουλντόζες τώρα και μρ χρήματα πολλές φορές που μάζευαν και πλήρωναν για το δρόμο οι ίδιοι οι κάτοικοι τών οικισμών για να έχουν πρόσβαση προς το κέντρο του χωριού και στο υπάρχων οδικό δίκτυο.
Το πρώτο αυτοκίνητο που ανέβηκε στό κέντρο του χωριού ήταν μας λένε το φορτηγό με οδηγό τον Κώστα Αποστόλου ή όπως τον γνωρίζαμε οι περισσότεροι και ο “Κωνσταντάκης”.
Αυτός που έκανε πρώτος συγκοινωνία με φορτηγό 3/4 ήταν ο Γιώργος Φασούλης.Ακολουθεί μετά ο Βασίλης Τάτσης με λεωφορείο τώρα πιά των 18 θέσεων τύπου 3/4 ο γνωστός και ως “Καρνάβαλος”,γιατί παρουσίαζε πολλές βλάβες.
Μετά απο μερικά χρόνια ο Φασούλης φέρνει λεωφορείο μάρκας Ford που είχε 26 θέσεις.Ο δε Τάτσης που έκανε συγκοινωνία φέρνει ένα Mersendes καινούριο των 26 θέσεων.Τά δύο λεωφορεία έκαναν και 3 δρομολόγια την ημέρα ακούγεται από τους παλαιότερους,υπήρχε κίνηση από το χωριό προς την πόλη και αντίστροφα.
Κάποια στιγμή ο Φασούλης εγκαταλείπει τήν συγκοινωνία και μένει μόνος του μέχρι που συγχωνεύτηκε στό ΚΤΕΛ ο Τάτσης με ένα καινούργιο λεωφορείο Μερσέντες τύπου γουρούνας.
Υπήρχαν να μην ξεχνάμε αργότερα τά αγοραία-ταξί όπως ήταν ο Κώστας Αποστόλου,ο Σπύρος Αποστόλου,ο Σταύρος Νικολάκης,ο Χρήστος Κέφης και ο Ηλίας Κέφης με αρκετό μεταφορικό έργο που εξυπηρετούσαν τούς κατοίκους του χωριού μας.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η πρώτη συγκοινωνία στο χωριό μας με την πόλη της Άρτας, βασικά πάνω σε ένα κακοτράχαλο δρόμο που υπήρχε ως τουρκικό σοκάκι,Δερβένι,ξεκίνησε να κατασκευάζεται αργότερα ο πρώτος αυτοκινητόδρομος για την εποχή που σπάνια θα έβλεπες αυτοκίνητο να κινείται σε χωριό.